Opinion Gjergji Stefa
Sigurisht që divorci mund të ishte Europian, por jo vetëm se tanimë ka një pasaportë, por ndoshta edhe sepse në 6 vitet e fundit ka jetuar më shumë si shqiptar se italian, De Biazit i falet që largimin ta bëjë ashtu si dimë ne. Me ndonjë akuzë nëpër dhëmbë, pa keqardhje, me arrogancën e zakonshme tonën kur gjërat nuk shkojnë dhe, le të themi, me një lloj skenari. Zgjodhi post-fitoren kundër Izraelit për ta dërrmuar në publik federatën, zgjodhi sallën e konferencave për shtyp të institucionit, foli për funerale, intriga dhe një raport personal të prishur me presidentin e federatës. Si i thonë fjalës, erdhi në Shqipëri si italian dhe po ikën si… shqiptar.
Tani mund të bësh polemika sa të duash, por çdo mendje e ftohtë duhet të dalë mbi analizën e momentit. Dashuri ndoshta nuk ka pasur, por sabotazh jo. FSHF i ka ofruar De Biazit 3 kontrata deri tani – asnjëherë nuk ka ndodhur një gjë e tillë më parë – rritje të vazhdueshme rroge – sot i shkon deri në 40 mijë euro në muaj – kushte të shkëlqyera pune dhe asnjëherë ndërhyrje në punët e brendshme të ekipit. Si tha edhe vetë, historia e tyre është si pula me vezën dhe hajde gjeje kush e ka bërë vezën dhe kush pulën.
Megjithatë, kanë qenë vite shumë të bukura. Shqipëria në këto 3 edicione u ndërtua nga hiçi, u shpik nga e para, erdhën lojtarë pa fund, u zhvilluan beteja shumëplanëshe, u fitua në fushë dhe jashtë saj, u fitua në transfertë dhe në dyert e CAS-it. Do ishte e këndshme që Duka dhe De Biazi këtë divorc ta kishin bërë bashkë, por Se Biazi vendosi të sillej si shqiptar.
Jeta vazhdon. De Biazi do mbahet mend gjithmonë si trajneri më i mirë i të gjitha kohërave në Shqipëri, por nuk duhet të jetojmë me të shkuarën, por me të ardhmen. Ne me siguri do shkojmë sërish në Europian dhe De Biazi me siguri një ditë do drejtojë Italinë. Çdo gjë ka një fund. Albanese vero! Mirupafshim!